ഈ ‘ഭ്രമരം’ ഭ്രമിപ്പിച്ചുവോ?

ആയിരം കുറ്റവാളികൾ രക്ഷപെട്ടാലും ഒരു നിരപരാധി പോലും ശിക്ഷിയ്ക്കപ്പെടരുത് എന്നാണല്ലോ പറയുന്നത്.എന്നാൽ നിരപരാധികൾ ശിക്ഷിയ്ക്കപ്പെടുന്ന സന്ദർഭങ്ങളും ഉണ്ടാകാറില്ലേ? അതു പോലെ അപരാധികൾ ശിക്ഷിയ്ക്കപ്പെടാതെ പോകുന്നതും ഒരു വേള നാം കാണുന്നു.അതിനു കാരണം, കോടതിയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അതിനു മുന്നിലെത്തുന്ന തെളിവുകളും, ആ തെളിവുകൾ സംശയലേശമന്യേ സ്ഥാപിയ്ക്കപ്പെടുന്നതിൽ ആരു വിജയിയ്ക്കുന്നു എന്നോ മാത്രമേ നോക്കേണ്ടതുള്ളു എന്നതാണ്.ശിക്ഷ വിധിയ്ക്കുന്നവർ ഒരിയ്ക്കലും യാഥാർത്ഥ്യങ്ങൾ അന്വേഷിച്ചു പോകാറുമില്ല.


നിരപരാധിയായ ഒരാൾ ശിക്ഷിയ്ക്കപ്പെടുമ്പോ‍ൾ എന്താണു സംഭവിയ്ക്കുന്നത്? അതു അയാളുടെ ജിവിതത്തേയും അയാളോടു ബന്ധപ്പെട്ടു നിൽ‌ക്കുന്നവരുടെ ജീവിതത്തേയും എങ്ങനെ ബാധിയ്ക്കുന്നു?യഥാർത്ഥ കുറ്റവാളികളുടെ ഭാവി ജീവിതം എങ്ങനെ ആയിരിയ്ക്കും?

ഈ ഒരു അന്വേഷണമാണു ശ്രീ ബ്ലെസി സംവിധാനം ചെയ്ത “ഭ്രമരം” എന്ന ത്രില്ലർ വിഭാഗത്തിൽ പെടുത്താവുന്ന ചിത്രത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനപരമായ ആശയം.

കാഴ്ച, തന്മാത്ര, പളുങ്ക്,കൽക്കത്താ ന്യൂസ് തുടങ്ങിയ ചിത്രങ്ങൾക്കു ശേഷം ബ്ലെസി സംവിധാനം ചെയ്യുന്ന ചിത്രമാണു ഭ്രമരം.ബ്ലെസിയുടെ ചിത്രങ്ങളുടെ എല്ലാം ഒരു പ്രത്യേകത എന്നു പറയാവുന്നത്,എതെങ്കിലും ഒരു ചെറിയ സംഭവത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കി വികസിപ്പിച്ചെടുക്കുന്ന ഒരു കഥകളാണു എന്നതാണ്.ഭ്രമരത്തിലും അത്തരം ഒരു സംഭവമാണു സിനിമയുടെ ഇതിവൃത്തത്തിനു അടിസ്ഥാനം.ആ സംഭവം അവിചാരിതമായി നടക്കുന്ന ഒരു കൊലപാതകമാവുകയും അതിലെ യഥാർത്ഥ പ്രതികൾ തങ്ങളുടെ സാമൂഹിക ബന്ധങ്ങളുപയോഗിച്ച് പ്രതികളലാതെയാവുകയും ചെയ്യുന്നു.അപ്പോൾ ആ പാപ ഭാരം ഏറ്റെടുക്കാൻ വിധിയ്ക്കപ്പെട്ട ഒരു ഹതഭാഗ്യന്റെ ജീവിതയാത്രകളുടെ വേദനിപ്പിയ്ക്കുന്ന കഥയാണു ഭ്രമരം എന്ന് പറയാം

ഭ്രമരം എന്നാൽ “വണ്ട്” എന്നാണു അർത്ഥം.മൂളിക്കൊണ്ട് ലക്ഷ്യമില്ലാതെ പറന്നു നടക്കുകയും അവിടെയും ഇവിടെയും ഇടിച്ചു നിലത്തു വീഴുകയും, പിന്നെയും ലക്ഷ്യമില്ലാതെ പറന്നു നടക്കുകയും ചെയ്യുന്ന വണ്ടിന്റെ സ്ഥാനമാണു ഇതിലെ കഥാനായകനുള്ളത്.ആ കഥാനായകന്റെ ജീവിതയാത്രയിലും വണ്ടിനുണ്ടാകുന്നപോലെ ഒട്ടനവധി പ്രതിബന്ധങ്ങൾ ഉണ്ടാകുന്നു.ആ പ്രതി ബന്ധങ്ങളിൽ തട്ടി വീണിടത്തു നിന്നും എഴുനേറ്റ് ജീവിതം കരുപ്പിടിപ്പിയ്ക്കാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ അപ്രതീക്ഷിതമായുണ്ടാകുന്ന ചില സംഭവങ്ങൾ വീണ്ടും ആ ജീവിതത്തെ പിന്നോട്ട് വലിയ്ക്കുന്നു.

വളരെ ഉന്നത നിലയിൽ നഗരത്തിൽ ജീവിതം നയിച്ചിരുന്ന ഉണ്ണിയുടേയും ലക്ഷ്മിയുടേയും ജീവിതത്തിലേയ്ക്കു ഒരു അപരിചിതനായി മോഹൻലാലിന്റെ കഥാപാത്രം ചെന്നു കയറുന്നതോടെയാണു ചിത്രം തുടങ്ങുന്നത്.ഉണ്ണിയുടെ പഴയകാല ക്ലാസ് മേറ്റ് എന്ന് സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തിയുള്ള അപരിചിതന്റെ വരവ് ഉണ്ണിയുടെ ജീവിതത്തിന്റെ ഗതി തന്നെ മാറ്റുന്നു.കഥ വികസിയ്ക്കുമ്പോൾ ഉണ്ണിയും(സുരേഷ് മേനോൻ) , ശിവൻ‌കുട്ടിയും( മോഹൻലാൽ), ഉണ്ണിയുടെ സുഹൃത്തായ അലക്സും(മുരളീ കൃഷ്ണ)യും ഉൾ‌പ്പെട്ട ഒരു കൊലപാതക കഥയുടെ കൂടി ചുരുളഴിയൂകയാണു.

അതു പിന്നീട് പ്രതികാരത്തിന്റേയും, വേദനയുടേയും, ഏറ്റു പറച്ചിലുകളുടേയും ഘട്ടങ്ങളിൽ കൂടി കടന്നു പോകുന്നു.പിന്നീടുള്ള ഓരോ സംഭവങ്ങളും നല്ലൊരു ആക്ഷൻ ത്രില്ലറിന്റെ രീതിയിൽ തന്നെ കാണാം.

ഈ ഭ്രമരം ഭ്രമിപ്പിച്ചുവോ?

എന്നു ചോദിച്ചാൽ ഇല്ല എന്നാവും എന്റെ ഉത്തരം.മലയാളം കണ്ട എക്കാലത്തേയും മികച്ച സംവിധായകരിൽ ഒരാളായ പത്മരാജന്റെ ശിഷ്യനായ ബ്ലെസിയിൽ നിന്നു ഇതിലൂമേറെയാണു എന്നെപ്പോലെയുള്ളവർ പ്രതീക്ഷിയ്ക്കുന്നത്.കാഴ്ചയും, തന്മാത്രയും സംവിധാനം ചെയ്തതിലൂടെ തനിയ്ക്കതാവുമെന്ന് അദ്ദേഹം തെളിയിയ്ക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുള്ളതാണ്.അപ്പോൾ തിർച്ചയായും ഇതു അദ്ദേഹത്തിനെ ലെവലിൽ നിന്നും താഴെ നിൽ‌ക്കുന്നഒരു ചിത്രമായി മാത്രമേ ഇതിനെ കാണാൻ സാധിയ്ക്കൂ.ഇതിവൃത്തത്തിന്റെ പൂതുമയില്ലായമയും വ്യത്യസ്തത തോന്നാത്ത തിരക്കഥയുമാണു ഈ ചിത്രത്തെ സാധാരണ ചിത്രങ്ങളുടെ പട്ടികയിൽ നിന്നു മുകളിലേയ്ക്കുയർത്താത്തത്.ശ്രീനിവാസൻ അഭിനയിച്ച “ അങ്ങനെ ഒരു അവധിക്കാലത്ത്” എന്ന ചിത്രത്തിൽ എങ്ങനെയാണ് നിരപരാധിയായ ഒരു മനുഷ്യൻ തെറ്റുകാരനായി ചിത്രീകരിയ്ക്കപ്പെടുന്നതെന്ന് ഇതിലും ഭംഗിയായി അവതരിപ്പിച്ചിരിയ്ക്കുന്നു.ഭ്രമരത്തിൽ എല്ലാം കണ്ടു മടുത്ത രംഗങ്ങളും കഥാ സന്ദർഭങ്ങളും നിറഞ്ഞിരിയ്ക്കുന്നു.പലയിടങ്ങളിലും, സിനിമയെ വാണിജ്യ വൽക്കരിയ്ക്കാനുള്ള വ്യഗ്രതയിൽ കഥാ സന്ദർഭങ്ങളെ വലിച്ചു നീട്ടിയതായി തോന്നുന്നു.യാതൊരു പ്രസക്തിയുമില്ലാത്തതു പോലെ അവതരിപ്പിച്ചിരിയ്ക്കുന്ന ശിവൻ‌കുട്ടിയുടെ ഭാര്യയേയും കുട്ടിയേയും എന്തിനാണു ഇത്ര ബോറാക്കി കളഞ്ഞത് ?ആ കഥാപാത്രങ്ങളുടേതായ പല അഭിനയ രംഗങ്ങളും, എന്നിൽ മടുപ്പുളവാക്കുകയാണു ചെയ്തത്.മോഹൻ‌ലാലിന്റെ മകളായി കൊണ്ടുവന്ന കുട്ടി തീരെ ശോഭിച്ചുമില്ല.മൊത്തം കഥയിൽ ഏച്ചു കെട്ടിയതു പോലെയായി പല രംഗങ്ങളും.

എന്നാൽ മോഹൻ‌ലാൽ എന്ന നടന്റെ അനിതര സാധാരണമായ അഭിനയവൈഭവം ഈ സിനിമയെ ഏറ്റവുമധികം വേറിട്ടു നീർത്തുന്ന ഒന്നാണ്.തീയേറ്ററിൽ ഈ സിനിമ കാണുമ്പോൾ മോഹൻ‌ലാലിന്റെ മുഖത്തിനു പകരം നമ്മുടെ യുവ നടന്മാരുടെയെല്ലാം മുഖങ്ങൾ വച്ചു നോക്കി.നിരാശയായിരുന്നു ഫലം.മോഹൻ‌ലാലിനു തുല്യം മറ്റാരുമില്ല.പ്രിയപ്പെട്ട സഹോദരന്റെ വേർപാട് ഉള്ളിലൊതുക്കി ,മറ്റാരേയും അറിയിയ്ക്കാതെ ജീവിച്ച് ,പുഞ്ചിരിയ്ക്കുന്ന മുഖത്തോടെ കടമകൾ നിറവേറ്റുന്ന ഒരു ചെറുപ്പക്കാരന്റെ മനോവേദനകളെ അനശ്വരമാക്കിയതിനാണു “ഭരതം” എന്ന ചിത്രത്തിൽ മോഹൻ‌ലാലിനു ദേശീയ അംഗീകാരം കിട്ടിയത്.ഈ ചിത്രത്തിൽ അതിനു സമാനമായ ഒരു കഥാപാത്രത്തെയാണു അദ്ദേഹം അവതരിപ്പിയ്ക്കുന്നത്.അതിൽ അദ്ദേഹം നന്നായി വിജയിയ്ക്കുകയും ചെയ്തിരിയ്ക്കുന്നു.

എന്നെ നിരാശപ്പെടുത്തിയ ഈ ബ്ലെസി ചിത്രത്തിന്റെ ഏറ്റവും നല്ല വശങ്ങളിലൊന്ന് മോഹൻ‌ലാലിന്റെ അനയാസമായ ഈ അഭിനയ തികവാണ്.അതു കൂടാതെ അജയൻ വിൻസന്റിന്റെ ഛായാഗ്രഹണവും മനസ്സിൽ തങ്ങി നിൽ‌ക്കുന്നതാണ്.അനിൽ പനച്ചൂരാൻ എഴുതി മോഹൻ സിത്താര സംഗീതം നൽ‌കിയ ഗാനങ്ങളും ശ്രവ്യസുഖം നൽ‌കുന്നവയാണ്.കൂടാതെ ആധുനിക സാങ്കേതിക വിദ്യകൾ ഒട്ടനവധി ഈ ചിത്രത്തിൽ ഉപയോഗിയ്ക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.ഇവയൊക്കെ കൊണ്ടു തന്നെ സിനിമ മൊത്തത്തിൽ നയന സുഖം നൽ‌കുന്നു എന്നു പറയാം.എന്നാൽ സിനിമ കണ്ടിറങ്ങുമ്പോൾ നമ്മുടെ മനസ്സിൽ ഒന്നും അവശേഷിപ്പിയ്ക്കാനോ “തന്മാത്ര” പോലെ “ഹോണ്ടിംഗ്”(haunting) ആയി മാറാനോ ഈ ചിത്രത്തിനു ഒട്ടും തന്നെ കഴിയുന്നില്ല എന്നത് ,ഒട്ടേറെ പ്രതീക്ഷകൾ നമുക്ക് നൽ‌കിയ ബ്ലെസിയെപ്പോലെ ഒരാളുടെ പരാജയം തന്നെയാണ്. പലപ്പോഴും കണ്ടു പരിചയിച്ച ഒരു ആശയത്തെ വ്യത്യസ്തമായി അവതരിപ്പിയ്ക്കുന്നതിൽ അദ്ദേഹം വിജയിച്ചിട്ടില്ല ഈ ചിത്രത്തിൽ.

അതുകൊണ്ടു തന്നെ‘ഭ്രമരം’ എന്ന സിനിമയ്ക്കു ശരാശരി നിലവാരത്തിൽ നിന്നു ഒട്ടും തന്നെ ഉയർന്നു നിൽക്കാൻ സാധിച്ചില്ല എന്നു മാത്രം പറഞ്ഞു കൊള്ളട്ടെ...!

(ചിത്രങ്ങൾക്ക് ഗൂഗിളിനോട് കടപ്പാട്)