സാധാരണക്കാരനായ പ്രവാസി - ചില ഓർമ്മച്ചിത്രങ്ങൾ!

ഇതൊരു ഓർമ്മക്കുറിപ്പാണ്.വെറും സാധാരണക്കാരനായ ഒരു പ്രവാസിയെക്കുറിച്ച്, എന്നാൽ അടുത്തറിയാവുന്നവരുടെ ആത്മ മിത്രമായിരുന്ന ഒരു നാട്ടിൻ പുറത്തുകാരനെക്കുറിച്ച്......

ചന്നം പിന്നം മഴപെയ്തു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു സായാഹ്നം.ഓഫീസിലെ തിരക്കിട്ട ജോലിക്കിടയിൽ ഇടക്കിടെ ചൂടുചായയിൽ നിന്നു ഓരോ കവിൾ വീതം കുടിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോളാണു മൊബൈൽ ശബ്ദിച്ചത്.നോക്കിയപ്പോൾ നാട്ടിൽ നിന്നു അച്ഛന്റെ ഫോൺ.

“എന്താ അച്ഛാ ഇപ്പോൾ വിളിച്ചത്?”
“അത് ഞാനൊരു കാര്യം പറയാൻ വിളിച്ചതാ..നമ്മുടെ വാസുദേവൻസാർ കുറച്ചു മുൻ‌പ് മരിച്ചു പോയി”

ഒരു നിമിഷം ഞാൻ മൌനമായിപ്പോയി.ഇതെന്തൊരു ദുരന്ത വാർത്ത !

“മരിക്കുകയോ?വാസുദേവൻ സാറോ?അതെങ്ങനെ പെട്ടെന്ന്?” എന്റെ ചോദ്യത്തിൽ തികച്ചും അവിശ്വസനീയത കലർന്നിരുന്നു.

“ഒന്നും പറയേണ്ട.സാറിനു ഒന്നു രണ്ടു ദിവസമായി അത്ര സുഖമില്ലാതെ ഇരിക്കുവായിരുന്നു.മുന്നിലത്തെ റൂമിൽ ടി.വി.കണ്ടു കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു.ടീച്ചറും ( സാറിന്റെ ഭാര്യ ലക്ഷ്മിക്കുട്ടി ടീച്ചർ) മോളും അടുക്കളയിലായിരുന്നു.വിളിച്ചിട്ട് കേൾക്കാത്തപ്പോൾ അവർ ചെന്നു നോക്കിയപ്പോൾ കസേരയിൽ നിന്നു വീണുകിടക്കുന്നു.വായിൽ നിന്നു രക്തം.ബോധമില്ല.ഉടനെ അടുത്തുള്ളവരെ വിളിച്ച് ആശുപത്രിയിൽ കൊണ്ടുപോയി.പക്ഷേ ഇവിടെ നിന്നു പോകുമ്പോൾ തന്നെ എല്ലാം കഴിഞ്ഞിരുന്നു”

അച്ഛൻ പറഞ്ഞു നിർത്തി.

എനിക്കൊന്നും സംസാരിക്കാൻ തോന്നിയില്ല.സാറിനെ കണ്ടിട്ട് കുറെ നാളായിരുന്നു.മോളുടെ കല്ല്യാണമൊക്കെ നിശ്ചയിച്ചു വച്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു.ഇത്രെ പെട്ടെന്ന്...മരിക്കാനുള്ള പ്രായം ആയോ...നൂറു ചിന്തകൾ മനസ്സിലൂടെ കടന്നു പോയി.

“ശരി..ഞാൻ വൈകിട്ടു വിളിക്കാം” എന്ന് പറഞ്ഞ് ഫോൺ വച്ചു.

ജോലി ചെയ്യാൻ തോന്നിയില്ല.വെളിയിൽ മഴയുടെ ശക്തി കൂടി.വല്ലാത്ത കാറ്റ് വാതിൽ പാളികളെ മുറിച്ച കടന്നു വന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.ചായ ഗ്ലാസിൽ വെറുതെ പിടിച്ച് തിരുമ്മിക്കൊണ്ട് ഞാനിരുന്നു.ഓർമ്മകൾ കാലങ്ങൾക്കു പിറകിലേക്ക് സഞ്ചരിച്ചു.

സ്നേഹത്തിന്റെ പ്രതി രൂപമായിരുന്നു വാസുദേവന്‍ സാര്‍...എത്രയോ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പാണ് സാറിനെ ആദ്യമായി കാണുന്നത്.സാറിന്റെ ഭാര്യയായിരുന്ന ലക്ഷ്മിക്കുട്ടി ടീച്ചര്‍ എന്നെ ‍പഠിപ്പിച്ചത് മൂന്നാം ക്ലാസില്‍ ആയിരുന്നു.അതിനും മുന്‍പ് അവരെ പരിചയമായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു.എന്റെ മാതാപിതാക്കളും അദ്ധ്യാപകർ ആയിരുന്നതിനാൽ കുടുംബ സുഹൃത്തുക്കളായിരുന്നു.ടീച്ചറിനു ജോലി ഞങ്ങളുടെ നാട്ടിലെ സ്കൂളിലേക്ക് സ്ഥലം മാറ്റം കിട്ടിയതു കാരണമാണു അവർ ഞങ്ങളുടെ നാട്ടിൽ എത്തിപ്പെട്ടത്.

സാറന്ന് ദുബായില്‍ ആയിരുന്നു.സാർ ‘പേർഷ്യ’യിലാണെന്നാണു അമ്മയൊക്കെ പറഞ്ഞിരുന്നത്.വര്‍ഷത്തിലൊരിയ്ക്കല്‍ അവധിയ്ക്കു നാട്ടില്‍ വരുമ്പോള്‍ സന്തോഷത്തിന്റെ ദിനങ്ങള്‍ ആരംഭിയ്ക്കുകയായി.സാര്‍ തന്നിരുന്ന ബബിള്‍ഗം പോലുള്ള ഒരു തരം മിഠാ‍യിയുടെ മധുരം, ദാ ഇപ്പോളും ഈ നാവിന്‍ തുമ്പത്തുണ്ട്.അവര്‍ക്കു കുട്ടികളില്ലായിരുന്നു.അനപത്യ ദു:ഖം അലട്ടിയിരുന്ന അവര്‍ എത്രമാത്രം എന്നേയും എന്റെ അനിയനെയും സ്നേഹിച്ചിരുന്നോ?സ്വന്തം കുട്ടികളായി അവര്‍ ഞങ്ങളെ കരുതി. ടീച്ചർ എന്റെ അദ്ധ്യാപിക ആകുന്നതിനും എത്രയോ മുന്നേ ഞാനും അനിയനും അവരുടെ വീട്ടിലെ നിത്യ സന്ദർശകർ ആയി മാറിയിരുന്നു.എല്ലാ കുട്ടികളേയും "മോനേ" എന്നായിരുന്നു ടീച്ചര്‍ വിളിച്ചിരുന്നത്.എല്ലാ സംസാരത്തിലും ആത്മാര്‍ഥത പുലര്‍ത്തിയിരുന്നു സാര്‍.സാറിന്റെ വീട്ടില്‍ നിന്നാണ് ടേപ് റിക്കാര്‍ഡര്‍ ആദ്യമായി കാണുന്നത്. കാസറ്റ് ഇടുമ്പോൾ അതു ടേപ്പ് റിക്കാർ‌ഡറിനുള്ളിൽ കറങ്ങുന്നത് ഞാനും അനിയനും സാകൂതം വീക്ഷിച്ചു നിന്നു.ഒരു ഭാഗത്തെ ടേപ്പ് അയഞ്ഞയഞ്ഞ് മറുഭാഗത്ത് ചുറ്റി വരുന്നത് എങ്ങനെയെന്ന് ഞങ്ങൾ അത്ഭുതപ്പെട്ടു.അതിലെവിടെയാണു പാട്ടുകൾ പിടിച്ചു വച്ചിരിക്കുന്നതെന്ന് ഓർത്ത് ഞങ്ങൾ തല പുകച്ചു.അന്നു ചെറിയ കുട്ടികളായിരുന്ന ഞങ്ങളുടെ സംസാരം ഒരു ദിവസം സാർ ടേപ്പ് റിക്കാർഡറിൽ പിടിച്ചു.ഞങ്ങളറിയാതെയാണു അതു ചെയ്തത്.കുറെ കഴിഞ്ഞു ടേപ്പ് റിക്കാർഡറിൽ നിന്നു ഞങ്ങളുടെ തന്നെ ശബ്ദം കേട്ടപ്പോൾ ഉണ്ടായത്ര അത്ഭുതം പിന്നീട് എത്രയോ വില കൂടിയ ഇലക്ട്രോണിക് ഉപകരണങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ചപ്പോളൊന്നും അനുഭവിച്ചിട്ടില്ല.ഇന്നിപ്പോൾ ഈ കുറിപ്പ് എഴുതുമ്പോളും ഒരു ആറു വയസ്സുകാരന്റെ മനസ്സിൽ ഓരായിരം നക്ഷത്രങ്ങൾ പൊട്ടിച്ചിതറിയ ആ അത്ഭുത നിമിഷം ഞാൻ വ്യക്തമായി ഓർക്കുന്നു.

പിന്നീട് എത്രയോ വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞാണു സ്വന്തമായി ഒരു ടേപ്പ് റിക്കാർഡർ ഉണ്ടാകുന്നത്.ഞങ്ങൾ മുതിർന്നതിനു ശേഷവും അവിടെ ചെല്ലുമ്പോളൊക്കെ ആ പഴയ സംഭാഷണങ്ങളുടെ കാസറ്റ് ഇട്ടു കേൾപ്പിക്കുമായിരുന്നു.ആ ആഹ്ലാദ നിമിഷങ്ങളെ വാക്കുകൾ വിവരിക്കാൻ എന്റെ ഭാഷക്ക് ശക്തി പോരാ.

സാർ നാട്ടിലുണ്ടാവുന്ന നാളുകൾ ഞങ്ങൾക്ക് സന്തോഷത്തിന്റേതായിരുന്നു.സാർ ഇട്ടിരുന്ന ഷർട്ടിനു ഒരു പ്രത്യേക തിളക്കം ഉണ്ടായിരുന്നു.അറ്റത്ത് സ്പോഞ്ച് വച്ച സിഗരറ്റ് ( ഫിൽറ്റർ സിഗരറ്റ്) ആദ്യമായി കണ്ടു.അക്കാലങ്ങളിലൊരിക്കൽ സാറാണു ഞങ്ങൾക്ക് ആദ്യമായി ടി.ഷർട്ട് കൊണ്ടു വന്നു തന്നത്.ആ പുത്തർ ടീ ഷർട്ടുകൾ തിളങ്ങിരുന്നു.അവയുടെ പ്രത്യേക പുത്തൻ സുഗന്ധം ഇപ്പോളും മനസ്സിൽ ഓടിയെത്തുന്നു.അതിട്ട് ഞങ്ങൾ ക്ലാസിൽ മിടുക്കന്മാരായി.

കേരളത്തിനു പുറത്തുള്ള ഒരു ലോകത്തെക്കുറിച്ചു ഞാനാദ്യം അറിയുന്നത് സാര്‍ പറഞ്ഞാണ്.അല്പം കൂടി ഞങ്ങൾ മുതിർന്നപ്പോൾ അത്തരം കഥകൾ പറഞ്ഞു തന്നു.ജോലി തേടി മുംബൈയില്‍ പോയതു മുതലുള്ള കഥകള്‍.ദുരിത പൂര്‍ണ്ണമായ അവിടുത്തെ ജിവിതം.അന്നു കുര്‍ള പൈപ് ലൈന്‍( കുർള - സാക്കിനാക്ക പൈപ്പ ലൈൻ) വഴി നടന്നു ജോലിയ്ക്കു പോയിരുന്നതും,മുംബൈയിലെ ലോക്കല്‍ ട്രയിന്‍ യാത്രകളും, ഒറ്റ മുറിയിലെ താമസവും ഒക്കെ സാര്‍ ഞങ്ങള്‍ക്കു പറഞ്ഞു തന്നത് അത്ഭുതം വിടര്‍ന്ന മിഴികളോടെ ഇരുന്നു ഞങ്ങള്‍ കേട്ടു.മുംബൈ എന്നൊരു അത്ഭുത ലോകം എവിടെയോ ഉണ്ടെന്ന് ഞങ്ങളറിഞ്ഞു.ഹിന്ദി സിനിമകളെക്കുറിച്ചും പട്ടണത്തിന്റെ വലിപ്പത്തെക്കുറിച്ചുമൊക്കെ പറഞ്ഞതു കേട്ട് ഞങ്ങൾ അത്ഭുത പരതന്ത്രരായി.മുംബൈയിലെ ജീവിതത്തിനു ശേഷം വിസ ഇല്ലാതെ "നാടോടിക്കാറ്റിലെ" പോലെ ഉരു വഴി ദുബായില്‍ എത്തിയ വിസ്മയിപ്പിയ്ക്കുന്ന കഥ. ഇന്നത്തെ പോലെ വികസിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ദുബായുടേയും ഷാര്‍ജയുടെയും ഒക്കെ കഥകള്‍......രണ്ടു കുഞ്ഞു മനസ്സുകളിൽ വിസ്മയങ്ങൾ നിറക്കാൻ മറ്റെന്തു വേണം !


നാട്ടിലന്ന് ക്രിക്കറ്റ് കളി പ്രചരിച്ചു വരുന്നതേ ഉള്ളൂ.ക്രിക്കറ്റ് മനസ്സിൽ ഒരു ജ്വരമായി മാറി.എന്നാൽ ഇന്നത്തെ പ്പോലെ ടി.വി.യോ ഒന്നും ഇല്ലാതിരുന്ന അക്കാലത്ത് ക്രിക്കറ്റ് കളിയുടെ ബാലപാഠങ്ങൾ ഞങ്ങൾക്ക് പറഞ്ഞു തന്നത് സാറായിരുന്നു.എണ്ണക്കപ്പലില്‍ ജോലി ചെയ്തിരുന്ന സാര്‍ ക്രിക്കറ്റ് കളി ടി.വി യില്‍ കണ്ടിട്ടുണ്ട് എന്നു അറിഞ്ഞപ്പോള്‍ മുതല്‍ ക്രിക്കറ്റ് കളിയെക്കുറിച്ചു ഉള്ള സംശയങ്ങളെല്ലാം സാറിനോടായി പിന്നെ.മുംബൈയിലെ ഒരു പാര്‍ക്കില്‍ വച്ചു അവിചാരിതമായി സുനില്‍ ഗാവസ്കറെ കണ്ടിട്ടൂണ്ട് എന്ന് സാര്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ഞങ്ങള്‍ക്കുണ്ടായ അസൂയ തെല്ലൊന്നുമല്ലായിരുന്നു,കൂടെ അല്‍‌പം ആരാധനയും.

എല്ലാം സുഖങ്ങള്‍ക്കിടയിലും അലട്ടിയിരുന്ന ഒടുങ്ങാത്ത അനപത്യദു:ഖം ഇല്ലാതാക്കാന്‍ ആ നല്ല ജോലി വിട്ടെറിഞ്ഞു സാര്‍ നാട്ടില്‍ വന്നു.ഞങ്ങളുടെ നാട്ടിൽക്കൂടീ ഒഴുകുന്ന രണ്ടു പുഴകളിൽ ഒന്നായ ‘പന്നിക്കാടൻ തോടിന്റെ” അരികിലായി അല്പം സ്ഥലവും ഒരു ചെറിയ വീടും വാങ്ങി താമസ്സമായി.


വര്‍ഷങ്ങളുടെ കാത്തിരിപ്പ് അവര്‍ക്കും സന്തോഷത്തിന്റേതായി.കുഞ്ഞു പിറന്നു.പക്ഷേ പിന്നിടൊരിയ്ക്കലും സാര്‍ തിരിച്ചു ഗൾഫിൽ പോയില്ല.അതിൽ അദ്ദേഹം ദു:ഖിച്ചു കണ്ടിട്ടുമില്ല.നഷ്ടമായിപ്പോയ ആ സുഖ സൌകര്യങ്ങളേക്കാളേറെ നമ്മുടെ കൊച്ചു നാടിന്റെ പരിമിതികളികളില്‍ അദ്ദേഹം ആനന്ദം കണ്ടെത്തി.നാടിന്റെ ശുദ്ധവായുവും, ശുദ്ധജലവും തരുന്ന ആനന്ദം ലോകത്തൊരിടത്തും കിട്ടില്ല എന്ന് എന്നെ കാണുമ്പോളൊക്കെ പറയുമായിരുന്നു.നാറ്റു വിട്ടതിനു ശേഷം സാറിനെ കാണാൻ അവധിക്കാലത്ത് ചെല്ലുമ്പോളൊക്കെ അതിമോഹങ്ങളുടെ പുറകേ മനസ്സിനെ സഞ്ചരിയ്ക്കാന്‍ വിടരുതെന്നും അപ്പോള്‍ നാം ജീവിയ്ക്കാന്‍ മറന്നു പോകുമെന്നും ഉപദേശിച്ചു.ഒരു പ്രവാസിയുടെ ജീവിത വ്യഥകള്‍ ആ ജീവിതം കണ്ട് ഞാൻ പഠിച്ചു.

ഒരിക്കൽ ബസ്സിൽ വച്ചു സാറിനെ കണ്ടു.വളരെ ദു:ഖിതനായി കാണപ്പെട്ടു.ചോദിച്ചപ്പോൾ പറഞ്ഞു.”ഇന്നു കേസിന്റെ ദിവസമായിരുന്നു.വസ്തു ഭാഗം വയ്ക്കലുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് അനുജൻ കേസ് കൊടുത്തിരിക്കുന്നു”.അല്പം കഴിഞ്ഞു സാർ പറഞ്ഞു:‘ഞാനിന്ന് ആരുമല്ല.മണ്ണിനോടടുക്കുമ്പോൾ അറിയാം സഹോദര സ്നേഹം”..ആ വാക്കുകളുടെ മൂർച്ച എന്റെ ഹൃദയത്തിൽ തുളച്ചു കയറി.


ഞാനും എന്റെ സുഹൃത്തു മോഹനനും എന്നും വൈകിട്ട് നടക്കാനിറങ്ങും.സാഹിത്യവും, രാഷ്ട്രീയവും നിറഞ്ഞ സംഭാഷണങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ പുഴയരികിലൂടെ സുന്ദരിമാരേയും കണ്ടു നടന്നു നടന്നു ഞങ്ങള്‍ സാറിന്റെ വീട്ടു പടിക്കല്‍ എത്തും.പിന്നെ അവിടെക്കയറി നീണ്ട സംഭാഷണങ്ങൾ.അന്നു എന്നെയും മോഹനനേയും അത്ഭുതപ്പെടുത്തിയിരുന്ന ഒരു കാര്യം സാര്‍ അജ്ഞാതനായ ഒരു കമ്യൂണിസ്റ്റ് ആയിരുന്നു എന്നതാണ്.ഞങ്ങളുടെ നാട്ടില്‍ ദേശാഭിമാനി സ്ഥിരമായി വരുത്തുന്ന അപൂരവം ഒരാളായിരുന്നു സാര്‍, മാത്രവുമല്ല രാഷ്ട്രീയകാര്യങ്ങളില്‍ നല്ല പരിജ്ഞാനവും ആയിരുന്നു.രാഷ്ട്രീയ സംബന്ധമായി പല കാര്യങ്ങളും വളരെ വ്യക്തതയോടെ ഞങ്ങൾക്ക് സാർ പറഞ്ഞു തന്നിട്ടുണ്ട്.

ആരാലും അറിയപ്പെടാതെ ഒതുങ്ങി അദ്ദേഹം ജീവിച്ചു. എന്നാല്‍ അറിയുന്നവര്‍ക്കൊക്കെ സ്നേഹം വാരിക്കോരി കൊടുത്തു.അങ്ങനെ അദ്ദേഹവും നിശബ്ദനായി കടന്നു പോയി.മരണം രംഗബോധധമില്ലാത്ത ഒരു കോമാളി എന്നു പറയുന്നത് എത്ര ശരിയാണ്.എത്രയോ കാലങ്ങൾ കാത്തിരുന്നുണ്ടായ കുട്ടിയുടെ വിവാഹത്തിനു തൊട്ടു മുൻപുള്ള മരണം.ഒരു ജന്മം മുഴുവന്‍ മറ്റുള്ളവര്‍ക്കായി ജിവിച്ചു തീര്‍ക്കുന്ന പ്രവാസി പരമ്പരയിലെ ഒരു കണ്ണി കൂടി ഇല്ലാതാവുന്നു.ഒരിയ്ക്കല്‍ കൂടി ഒന്നു സംസാരിയ്ക്കാന്‍ പോലും അവസരം തരാതെ പോയി എന്നറിഞ്ഞപ്പോള്‍ , കഴിഞ്ഞ തവണ നാട്ടില്‍ ചെന്നപ്പോള്‍ സാറിനെ കാണാന്‍ പറ്റിയിരുന്നില്ലല്ലോ എന്നോര്‍ത്തു കുറ്റ ബോധവും തോന്നിപ്പോയി...

കാലം ആർക്കു വേണ്ടിയും കാത്തു നിൽക്കാതെ മുന്നോട്ട് കുതിച്ചു പായുന്നു.എന്താണിതിന്റെ ഒക്കെ ബാക്കി പത്രം? വാസുദേവന്‍ സാറിനെപ്പോലെ ഞാന്‍ കണ്ടിരുന്നതും, എന്നെ സ്നേഹിച്ചിരുന്നതുമായ ഒട്ടനവധി മുഖങ്ങള്‍ ഓരോ ദിവസവും ഇല്ലാതായിക്കൊണ്ടിരിയ്ക്കുന്നു..പതിനെട്ടു വര്‍ഷത്തെ പ്രവാസ ജിവിതം ഉണ്ടാക്കിയ നേട്ടങ്ങളോടൊപ്പം ഇത്തരം നഷ്ടങ്ങളാണ് ഒരിയ്ക്കലും തിരിച്ചു കിട്ടാനാവാത്തവ...എന്നെങ്കിലും നാം തിരിച്ചു ചെല്ലുമ്പോള്‍ നമ്മേ അറിയുന്ന ആരുണ്ടാവും?നമ്മേ സ്നേഹിയ്ക്കാന്‍, നമ്മളെ വഴക്കു പറയാന്‍ ,നമ്മെ ഉപദേശിക്കാൻ ആരുണ്ടാവും? തികച്ചും അപരിചിതമായ ഒരു ലോകത്തേയ്കല്ലേ നമ്മളെല്ലാം തിരിച്ചു പോകും എന്നു കരുതുന്നത്?പ്രവാസികളുടെ ജീവിത ദു:ഖമാണിത്.എന്തിനൊക്കെയോ വേണ്ടി, എവിടെയൊക്കെയോ ജീവിതം മുഴുവന്‍ ഹോമിയ്ക്കുന്നു..എന്തിനു വേണ്ടി?സ്നേഹത്തോടെ നമ്മെ നോക്കുന്ന ആരെയെങ്കിലും കാണാത്ത ഒരു ലോകത്തു നമ്മളെങ്ങനെ ജീവിയ്ക്കും?നമുക്കെതിരേ വരുന്ന മുഖങ്ങളില്‍ മുഴുവന്‍ ‘ഇവനാര് ‘എന്ന അപരിചിതത്വം നിറഞ്ഞു നിന്നാല്‍?

സാറിന്റെ മരണ വാർത്ത അറിഞ്ഞപ്പോൾ എന്റെ ഏറ്റവും അടുത്ത ഒരു സുഹൃത്തു പറഞ്ഞ പോലെ , സ്നേഹമില്ലാത്ത കണ്ണുകളോടെ നമ്മെ നോക്കുന്നവരുടെ മുന്നില്‍ കിടന്നു മരിയ്ക്കുക എന്നതിനോളം ഭീതിതമായ ഒരവസ്ഥ വേറേയില്ല....ചിലപ്പോള്‍ തോന്നിപ്പോകുന്നു. എന്തിനിതെല്ലാം..?

അവശേഷിയ്ക്കുന്ന സ്നേഹത്തിന്റെ മുഖങ്ങളും കൂടി ഇല്ലാതാവുന്നതിനു മുന്‍പ് നമുക്ക് തിരിച്ചു പോകാം !!!

അതു വരെ?

അതു വരെ?

ഈ മണ്ണിൽ, അതെവിടെയായാലും, പരസ്പരം സ്നേഹിച്ചു മാത്രം കഴിയാം !!!!